Śmierć bliskiej osoby.

[malwinka]

Witam Panią serdecznie. Wczoraj dowiedziałam się, że zmarła moja babcia. Jak na razie nie dotarło to do mojej świadomości... Zawsze miałam wrażeni, że osoby, z którymi przebywałam najwięcej są nieśmiertelne.. Wiem, że to brzmi dziecinnie. Na pogrzebie, najprawdopodobniej nie będę, bo mieszkam za granicą.
Problem mój polega na tym, że nie wiem jak powiedzieć o tym córce. Bardzo kocha swoja prababcię i jest bardzo wrażliwym dzieckiem. Wiem, że będzie to dla niej szok i dlatego chciałabym jakoś spokojnie jej wytłumaczyć wszystko ale nie bardzo wiem jak..
Proszę o jakąś podpowiedź..
Pozdrawiam

[A.Zurakowska]

Witam Droga Mamo!
Śmierć bliskiej osoby jest zawsze ogromnym przeżyciem, choćbyśmy się do niej nie wiem jak długo przygotowywali... Słusznie martwi się Pani o przekazanie takiej wieści córeczce.
Uważam, że najrozsądniej poczekać z tą chwilą, aż Pani sama oswoi się z emocjami i pogodzi z odejściem Babci. Potrzeba trochę czasu, aby silne emocje się uspokoiły, aby być gotowym na racjonalny przekaz. Myślę, ze Pani nie jest w tej chwili gotowa na rozmowę, bo sama zbyt bardzo cierpi. Nie mam wątpliwośći, iż sprzyjająca okazja oraz sytuacja nawiązująca, do tego zdarzenia, a co za tym idzie do podzielenia się tą smutną wiadomością sama się nadarzy i poczuje Pani w sobie taką gotowość.
Niestety złymi wiadomościami zawsze zdążymy się podzielić...
Siedmiolatki często miewaja lek przed śmiercią, więc jeśli córeczka jest wrażliwa, zrobiłabym to w sposób bardzo delikatny i wyważony. Najlepiej w sposób bardzo naturalny, nie robiąc z odejścia Prababci (przepraszam z sformuowanie!) życiowego zwrotu i załamania. Śmierć to rozstanie. Aby dziecko wyrosło na silnego i zrównoważonego emocjonalnie człowieka, naszą rolą jest nauczyć je rozstań... Śmierć jest rozstaniem na "nieokreślony" czas...
Musimy nauczyć się radzić sobie z tęsknotą i brakiem całej życiowej energii, którą z sobą niosła odchodząca osoba.
Niezawodnym sposobem dla moich dzieci, gdy odchodziły bliskie im osoby, była opowieść o tym, iż w tej chwili zyskaliśmy nowego opiekuna - dobrego Ducha, Anioła Stróża. Oczywiście w zależności od Pani przekonań... Dziś mój starszy syn, którego rodzice chrzestni odeszli, mówi mi, że bardzo mu to wówczas pomogło. Nabrał przekonania, że nadal są, funkcjonują w jego wspomnieniach, że wiele się od nich nauczył, że opiekują się nim gdzieś z oddali... i ciągle są w nas poprzez wspólnie przeżyte chwile.
Dzieciom jest bardzo potrzebne poczucie bezpieczeństwa, a śmierć osoby bliskiej całkowicie potrafi je zaburzyć, jeśli nie pokierujemy rozsądnie przekazem. W świecie dziecka z chwilą śmierci, świat zdaje się wydawać nieprzewidywalny i straszny. Lepiej zaradzić takiemu odczuciu, ukazując odejście bliskiej osoby, jako rzecz naturalną i nieuniknioną, szczególnie w pewnym okresie życia.
Wydaje mi się, że to dobry zbieg okoliczności, iż nie będziecie Państwo uczestniczyć w ceremonii pogrzebowej. O ile dla nas dorosłych jest to zamknięcie pewnego etapu w życiu, dla dzieci bywa zbyt silnym przeżyciem, które utrwali się w pamięci na zawsze...
Lepiej aby córeczka pamiętała Prababcię z ostatnich spotkań. Zapewne jeszcze nie raz w życiu bedzie musiała doświadczyć tak przykrych doznań i ma na nie czas...
Może warto zaoszczędzić jej tych przeżyć, póki jeszcze można...

Wspieram Panią w tym smutku...
i życzę wewnętrznego przekonania, że gdziekolwiek są nasi Bliscy, jest im tam dobrze...

Uściski dla Was!
Pozdrawiam Serdecznie!
A.Żurakowska

[malwinka]

Dziękuję Pani serdecznie za słowa otuchy. Faktycznie, nie jestem jeszcze gotowa...
Kiedyś, jak zmarła nasza suczka (może to nietrafne porównanie), tłumaczyłam córce, że jest teraz w lepszym świecie i kiedyś się z nią spotkamy i że zawsze jedna gwiazdka na niebie, to właśnie nasza Diana. Być może w podobny sposób wytłumaczyć tym razem...

Pozdrawiam

[A.Zurakowska]

Kochana Mamo!
Trzymam za Panią kciuki!
Piękna historia z tą gwiazdką i bardzo uniwersalna... Jak najbardziej może Pani iść w rozmowie z córeczką w tym kierunku.

Jeszcze raz Pozdrawiam Serdecznie!
A.Żurakowska