Jak pomóc córce i sobie?Stres?

[Happymama]

Mam dwie córeczki. Starsza 2,8 i młodsza 11 m-cy
Od kiedy pojawiła się mlodsza w domu musialam podzielić swoją milośc na dwoje dzieci co za tym idzie miałam mniej czasu dla starszej córki.
Nie dawaliśmy z mężem odczuć jej że jest gorsza i poświęcamy jej dużo czasu bo zdajemy sobie sprawę że może czuć się "gorsza""odrzucona na dalszy plan"
Jednak ostatnio zauważyłam że Julia jest czymś zestresowana i to bardzo.
Zaczęlam nerwowo dłubać w nosie i od kilku dni nic nie je.
Dłubie w nosie gdy powiem coś stanowczym zimnym tonem np gdy chcę żeby posprzątała zabawki lub zjadła.
Przestała zupełnie jeść jakby na znak buntu.
Czy może to być czas kiedy zrozumiała że młodsza siostra ktora coraz więcej umie staje się dla niej "zagrożeniem" i jest zazdrosna o to?
Jak mogę wyeliminować ten stres u córki?
czy to że np. mąz zabierze mlodszą na spacer a ja poświęcę swój czas w zupełności starszej córce poprawi jej samopoczucie?
Dodatkowo jest taka "dzika" że nie potrafi wydusić z siebie ani słowa gdy ktoś obcy o coś ją zapyta pomimo że codziennie spędzamy kilka godzin na spacerach i na placu zabaw , ma kontakt z rówieśnikami i im tylko się przygląda nie odpowiada na pytania - zamyka się w sobie.
boję się jej pójścia do przedszkola że może być z tym wielki problem.
proszę o poradę co mogłabym zrobić by pomóc jej i sobie z tym poradzić.

[A.Zurakowska]

Moja Droga Mamo!
Problem, który Pani opisuje jest często spotykanym splotem emocjonalnego skoku dojrzewania u 3latka, a pojawieniem się rodzeństwa.
Pięknie Pani wpatruje się w starszą córeczkę! Wychwyciła Pani symptomy, które często pozostają niezauważone. Uporczywe dłubanie w nosku może sygnalizować jakies nagromadzone w niej emocje, z którymi sobie jeszcze nie radzi. Proszę pamiętać, że w tym okresie życia dzieci najintensywniej uczą się rozpoznawać stany emocjonalne i uczuciowe u siebie, a także otoczenia. Prawdopodobnie mała już zauważa róznice, lecz nie potrafi tych stanów nazwać i określić. Potrzeba czasu i cierpilwości.
Często proponuję, właśnie to co Pani sama napisała :) Spędzanie czasu z małą sam na sam, tak by poczuła się ważna i doceniona. Dobre są komunikaty w formie: " mam ochotę wyjść Tobą na spacer, ciastka tylko my dwie... co Ty na to?" . Zachęcałabym także do angażowania córki we wspólne wykonywanie codziennych czynności, a także pomoc przy młodszej i zwracanie się do niej "może zobaczymy co się dzieje u małej? przebierzemy ją? pomożesz mi? bez Ciebie chyba nie dam sobie rady..." Za każdą pomoc pochwała i nagroda. Takie zachowanie powinno zapobiec rodzeniu się zazdrości.
Co do "dzikości"... Proszę się nie obawiać! :) Córeczka ma jeszcze czas by dojrzeć i do kontaktu z rówieśnikami i z otoczeniem zewnętrzym. Nie wszystkie dzieci są od razu "hej do przodu" :)
Należy uszanować jej indywidualność. Prawdopodobnie jest bacznym obserwatorem, a to dowód na to, iż musi wiedzieć co do kogo czuje i czuć się bezpiecznie. Spokojnie Kochana Mamo... mała jest delikatna i wrażliwa, musi mieć jeszcze trochę czasu na rozruch. Tak mi się wydaje po tym co wyczytałam z Pani postu :)
Zachęcam Panią do poczytania także wątku o buncie trzylatka. Może coś przyda się, gdy zacznie wiedzieć że może się przeciwstawić ;)

Pozdrawiam Serdecznie!
Życzę Spokoju i Radości z Macierzyństwa!

A.Żurakowska

[Happymama]

Wielkie dzięki za poradę.
Starsza córka bardzo mi pomaga przy mlodszej i to z własnej woli - nikt nigdy jej do tego nie namawiał - daje jej chrupki wyciera buzię woła do zabawy. Zawsze pyta przy wyjściu czy siostra tez idzie z nami? Widać że baardzo ją kocha ale szczypta zazdrości jest.
Spróbuję poświęcic tylko jej trochę więcej czasu i poobserwuję.
jeszcze raz dziękuję ;)