Konkurs na majówkę do wygrania perfuma, kocyk i kody rabatowe.

[Nasz-Koliberek_pl]

Zapraszam do konkursu organizowanego przez sklep internetowy oraz blog.

Główna nagroda perfuma Spotligh o wartości 70zł

Za drugie miejsce kocyk niemowlęcy polskiej firmy DuetBaby + kupon zniżkowy 10% na zakupy w sklepie internetowym

oraz 2 nagrody pocieszenia 2 kupony zniżkowe 10% na zakupy w sklepie internetowym

Wystarczy że wyślecie zdjęcie z zabawnymi sytuacjami waszych dzieci.

Adres konkursu: blog.naszkoliberek.pl/konkurs-na-majowke

Konkurs trwa do końca maja 2012

[lubinianka24]

Konkurs sklepu internetowego naszkoliberek oraz blogu pierwsze-kroki Głosujemy na Oskara :)

[askasam]

"perfuma" mnie rozwaliła
Polecam korzystanie ze słownika

[Olinka]

askasam

"perfuma" mnie rozwaliła
Polecam korzystanie ze słownika

A wiesz, że często spotykam się z taką formą? Nie mam pojęcia, skąd to się bierze:)

Prawidłowa forma to: PERFUMY.

Ten rzeczownik występuje tylko w liczbie mnogiej.

[Nasz-Koliberek_pl]

askasam

"perfuma" mnie rozwaliła
Polecam korzystanie ze słownika

Oczywiście słowo perfuma wg Pana Miodka i polonistek jest błędem językowym. Cóż jestem nowoczesnym człowiekiem i nie trzymam się kanonów. Skoro Mickiewicz używał słowa perfuma :)
Prawda jest taka że język cały czas ewoluuje i pojęcie błędu jest wartością względną tak jak współczesna wartość pieniądza.

Proszę i bardzo bardzo rozległa wypowiedź.

Perfumy to wyraz pochodzący z języka francuskiego, jednak na grunt polski przyjęty został w trochę innej postaci. Wyrażenie par fumée [wym. par fime] znaczy dosłownie ‘przez dym’, stąd ‘substancję wywołującą miłą woń, zapach’ nazwano we Francji le parfum. Francuzi mają zarówno rzeczownik r. męskiego (le) parfum, czyli ‘flakon, butelka zapachów, aromatów’, jak i jego odpowiednik w liczbie mnogiej (les) parfums (‘flakony, butelki zapachów, aromatów’), od których to form utworzono wyrazy pochodne: parfumer ‘perfumować’, se parfumer ‘perfumować się’ i parfumarie ‘perfumeria’. Jak widać, w oryginale wszystkie te słowa zaczynają się od par-.

Być może i my mówilibyśmy dziś i pisali (te) parfumy, albo nawet (ta) parfuma, czyli przez par- (nawiasem mówiąc, drugą formę zamieszczał w swym Słowniku etymologicznym z 1927 r. Aleksander Brückner), gdyby nie to, że w języku łacińskim i włoskim istniał czasownik perfumare (‘przedymiać’). Podobieństwo brzmieniowe i częściowo semantyczne słów parfumer i perfumare sprawiło, że w niektórych językach na określenie ‘flakonu, butelki zapachów, aromatów’ wykształciła się forma z nagłosowym per-: perfume (w angielskim i hiszpańskim) i perfumo (we włoskim; dziś profumo). Przy „francuskiej” formie pozostali natomiast Niemcy – w języku niemieckim istnieją obocznie słowa Parfum i Parfüm.

Polszczyzna włączyła do swego zasobu leksykalnego formę z cząstką per-, a językoznawcy zdecydowali się od razu na postać pluralną (te) perfumy. Kiedy wydawało się, że zostanie ona przez wszystkich zaakceptowana, w mowie ludzi pochodzących z Wileńszczyzny zauważono nagle regionalizm (ta) perfuma. Sięgnął po nią w Księdze V „Pana Tadeusza” sam Adam Mickiewicz. Pisał tak:

Telimena otwiera petersburskie składy,

Dobywa flaszki perfum, słoiki pomady,

Pokrapia Zosię wkoło wyborną p e r f u m ą

(Woń napełniła izbę), włos namaszcza gumą.

Niewątpliwie wieszcz posłużył się narzędnikiem perfumą, żeby go zrymować z gumą, co było o tyle łatwiejsze, że słowo guma znaczyło też kiedyś ‘pomada do włosów’, a więc wiązało się z tą samą sferą dbania o higienę, wygląd itp.

Skoro (tej) perfumy używał Mickiewicz (dodajmy, że perfumę włączali później do swych tekstów m.in. Jarosław Iwaszkiewicz i Pola Gojawiczyńska), trafiła ona, rzecz jasna, do słowników. Odnotował ją Słownik języka polskiego (tzw. słownik wileński) z 1861 r. Maurycego Orgelbranda. Ciekawe, że nie było jej jeszcze w Słowniku języka polskiego Samuela Bogusława Lindego wydanym trzy lata wcześniej, w 1858 r. (figurowało tam hasło perfumy ‘wonne rzeczy drogie robione, suche, mokre olejki’, tylko że z dopełniaczem… perfumów; dziś mówimy i piszemy perfumy, perfum).

A zatem jeśli ktoś posługuje się obecnie formą (ta) perfuma, to od biedy może jej bronić i powoływać się na samego mistrza Adama (pamiętajmy jednak, że Co wolno Mickiewiczu, to nie tobie, Nitschu – że przypomnę pewną historyjkę sprzed wielu lat rodem z polonistyki na UJ). Gorzej, gdy sięga się po (ten) perfum…

Nie mam wątpliwości, że owa męska forma upowszechnia się (głównie w języku ludzi młodych) pod wpływem angielskiego słowa perfume. Nie wszyscy jednak wiedzą, że w oryginale występuje on w postaci singularnej zarówno w znaczeniu ‘zapach, aromat, woń’, jak i ‘perfumy’ (nie ma tam rozróżnienia jak we francuskim le parfum i les parfums). A że wymawia się perfume jako [pe:fju:m], łatwo o bezrefleksyjne przeniesienie do polszczyzny owej artykulacji i na formę pisaną, i na mówioną, tzn. traktowanie jej jako rzeczownika r. męskiego o zakończeniu -um ‒ (ten) perfum, jak np. (ten) album. Ale to błąd, spory błąd. W polszczyźnie początku XXI w. nie ma żadnej perfumy ani żadnego perfuma. Są wyłącznie perfumy!