Witam!!!

go_sia · 3 Lipca 2011

Witam wszystkie mamusie i tatusiów!
Mam na imię Gosia i jestem z dolnego śląska. Jestem mamą 3 letniego Maciusia. Niestety los nie wybrał nam lekkiego życia. Synek ma Mózgowe Porażenie Dziecięce oraz epilepsję. Jest bardzo ciężko, ale dzięki wcześnie zaczętej i intensywnej rehabilitacji Maciuś samodzielnie chodzi. Gorzej jest z jedzeniem (nie potrafi gryźć i żuć i bardzo się ślini) i nic nie mówi. I bardzo się boję, że nigdy nie będzie mówił. Poza tym Maciuś jest wesołym i pogodnym dzieckiem, przy tym bardzo ruchliwym.
Chętnie wymienię się doświadczeniami z mamami, które mają podobne problemy i nie tylko, mamusie zdrowych dzieciaczków też mile widziane.
Pozdrawiam!!!

la luna · 3 Lipca 2011

Witam serdecznie.Znam to uczucie też mam syna niepełnosprawnego(16l)co prawda jego choroba jest innego typu Zespół Aspergera ale też kmplikuje życie.Niepoddawaj się rób wszystko co możesz a w przyszłości da to efekty.Ja założyłam sobie od początku ,że moj mały morze robić wszystko to samo co inne dzieciaki tyle ,że wymaga to więcej pracy i czasu.Z czasem zrozumiałam,że niestety nie wszystko i niekoniecznie musi ,niech robi to co lubi.Jak każdy inny dzieciak.Teraz odnosi sukcesy w klubie pływackim dla osób niepełnosprawnych jeździ po całej Hiszpanii(tutaj mieszka od 2 lat) i to bez mamy ,praca i inne dzieci nie pozwalają mi wyjeżdżać razem z nim,ale pod opieką trenerów i animatorów klubu czuje się dobrze i bezpiecznie.Ja też jestem zadowolona ,że moze się trochę usamodzielnić.W jego klubie pływają(i to naprawdę dobrze chorzy na zespółDawna,autyści ,i osoby z porażeniem mózgowym)jest to super terapia dla chorego jak i dla rodziny.Organizowane są pikniki etc.Życzę dużo siły i wytrwałości i oczywiście radości z sukcesów synka(a takie napewno są i będą)

go_sia · 3 Lipca 2011

Nie zamierzam się poddawać, ale oczywiście są gorsze i lepsze dni. Czasami wydaje mi się, że to co robimy jest bez sensu, bo nie widać efektów. Ale jak jest choć mały postęp wtedy wraca nadzieja i chce się żyć dalej. Z perspektywy czasu to można powiedzieć, że sukcesy są ogromne-Maciuś samodzielnie chodzi. Długo na to czekałam, synek zaczął samodzielnie siedzieć jak miał dopiero 18 miesięcy i później to już szło jakoś z górki- na 2 latka zrobił pierwsze kroki i teraz udoskonalamy jego chód. Więcej problemu mamy z rączkami, gdyż jest niedowład prawostronny i radzi sobie tylko lewą rączką, która do końca też nie jest sprawna. A o jedzeniu i o mowie to już nie wspomnę.
Cieszę się, że Twój syn tak dobrze sobie radzi mimo choroby i również życzę siły i wytrwałości w swoim działaniu!!!