Reakcja poszpitalna

[Anulka]

Witam Pani Agnieszko!

Kiedy uporałam się z jednym problemem pojawił się drugi. Nie wiem z czym to powiązać. Być może z przebytą ostatnio chorobą i trzydniowym pobytem w szpitalu. Moje dziecko zaczęło krzyczeć, bić nas i pokazywać język. Kiedy coś mu się nie podoba zaczyna wrzeszczeć na całe mieszkanie. Jak zaczynam podejmować próby uspokojenia, bądź nawiazania kontaktu on nie reaguje, tylko krzyczy jak opętany. Nie wspomnę o pokazywaniu języka kiedy coś nie idzie po jego mysli lub biciu nas. Co robić?

[Anulka]

acha no i to potworne trzaskanie drzwiami!!!! przy 50 razie mam dość

[A.Zurakowska]

Witaj Mamo Aniu!
To typowy syndrom poszpitalny, któremu jednak przy całej Miłości i współczuciu ulec nie należy...
Dla dziecka nawet krótki pobyt w szpitalu z mamą jest dużym przeżyciem i od indywidualnej wrażliwości malca zależy jak sobie z tym poradzi. Myślę, że przy normalnym postępowaniu po o.k. dwóch tygodniach sytuacja powinna sie uspokoić. Napewno (!) ukarałabym trzaskanie drzwiami, bicie i krzyki. Raz stanowczo, zasadniczo i (ważne!) razem z Tatą. Bez wsparcia Droga Mamo będzie Ci ciężko. Miki musi poczuć się zdominowany. Dobrze jest tłumacząc silnie przytrzymać dziecko za ramionka i mieć kontakt wzrokowy. Wtedy podświadomie czuje naszą siłę.
Można także sróbować "odizolowania" go od wspólnych zajęć - "Przepraszam Miki, nie chcemy się z Tobą bawić, bo nas bijesz!". Musi odczuć konsekwencje swego zachowania...
oj, powodzenia Kochani!
Uściski dla całej Rodzinki! :)
A.Żurakowska

[Anulka]

Dziękuję za odpowiedź.

dodam tylko, że kiedy wpada Miki w szał to nic nie dociera do niego. Nawet jesli go trzymam i staram się nawiązać kontakt wzrokowy to nie reaguje...jedyne na co go stać to głośne "aaaaaaaaa" co kilka sekund. jakie kary można stosować u 3 letniego dziecka. Zakaz oglądania bajek, czy odsuwanie go od "pomocy" w obowiązkach domowych na niego nie działa.

[A.Zurakowska]

Droga Mamo Aniu!
Wiem, że jest już Pani bardzo zmęczona tą sytuacją i bardzo współczuję...
Pewnie już gdzieś pisałam, że tłumaczenie i przytrzymywanie nie daje efektu w momencie pobudzenia emocjonalnego. W takim momencie wg mnie, najlepiej pozostawić Mikiego samego w pokoju dziecięcym na kilka chwil, aż sam się uspokoi i poszuka Pani bliskości. Tłumaczymy wtedy, gdy emocje już opadną i sytuacja się uspokoi. Tak jak Pani zauważyła, w napadzie szału nic nie dociera, a jedynie potęguje histerię.
Kary mogą być drobne, ale odczuwalne np: brak deseru, lub słodyczy, zabranie części zabawek (ale nie ulubionej przytulanki!) i zawsze z komunikatem "oddam Ci klocki, gdy będziesz dla nas grzeczny". Po jakimś czasie, aby uprzedzić dopytywanie się o rzeczy można spytać "czy już mogę oddać Ci zabawki? będziesz już grzeczny?". Nie tyle odsuwanie od wspólnych zajęć, co odsuwanie od wspólnej zabawy może okazać się bardziej przykrym i skuteczniejszym doświadczeniem.
Kara musi być przykra, mało "opłacalna" z punktu widzenia dziecka i znośna dla rodziców :)
Nie wiem czy wniosłam coś nowego, ale mam taką nadzieję. Pocieszyć mogę tylko, że ten okres napewno minie... czasem nic nie można poradzić i warto przeczekać niż robić cokolwiek na siłę.
Ściskam mocno!
A.Żurakowska