Problemy w związku po zajściu w ciążę

[MMAciej]

Ja (33lat) Wraz z moją dziewczyną (25lat) spodziewamy się dziecka i wszystko byłoby cudownie gdyby nie fakt że zaraz po zajściu w ciąże stała się wobec mnie zimna, a wręcz obojętna wobec mnie gdy przed ciążą ona była niesamowicie czuła, namiętna i ogólnie bardzo nam się układało, na dodatek ostatnio usłyszałem że ona nie wie co do mnie czuje, byłem w mocnym szoku gdy to usłyszałem.Czuje się z tym strasznie źle, czuje się odrzucony, nie mogę spać po nocach, chodzę cały czas bez energii i myślę tylko o tym. Kocham ją bardzo, jestem cierpliwy i wspieram ją jak tylko mogę ale ciężko być z kimś kto ma najnormalniej w świecie ma cię gdzieś większość czasu choć czasem odrobinę ciepła i zainteresowania potrafi okazać ale bardzo rzadko i na bardzo krótko. Mówiła że nie chodzi tylko o mnie ale teraz nie mam ochoty z nikim przebywać nawet z rodziną mniej rozmawia.Czytałem że to się zdarza i że mogą to powodować hormony i troska o nienarodzone jeszcze dziecko ale od tego wszystkiego po prostu wariuje. Całe szczęści że rozmawiamy i oboje wiemy co czuje druga osoba, tylko że to nie zmienia faktu że aktualnie nasz związek jest strasznie dziwny i nie wiem czy my to oboje przetrwamy.

 

Czy ktoś z was spotkał się z czymś takim i jak wasz związek się potoczył dale po tym wszystkim?

Czy jest szansa że to minie?

Czy mogę coś w tej sytuacji zrobić?

Z góry dziękuję.

[kasiakisiel]

Czasami ludziom w nowych sytuacjach, które są dla nich trudne - a ciąża bywa trudna, bywa też pierwsza - czasami Maćku trzeba towarzyszyć. Odbiegnę od tematu. Kiedy mężczyzna ma operacje, która uniemożliwia mu bycie samodzielnym - piszę to z doświadczenia rodzinnego - trzeba czasami pomóc mu się załatwić, umyć go, ubrać, zmienić opatrunek.

Przebywanie w jego obecności kiedy on się załatwia np. na stojąco, bo na plecach ma ranę po operacji - zrywa z niego jego męskość, jego godność, jego potęgę. Boi się usiąść, boi się wstać, boi się wszystkie. Nagle wielki owłosiony silny facet - który przed chwilą nosił Cię na rękach, staję się mniej samodzielny niż dziecko w wieku ośmiu lat. Bywa, że krzyczy, bywa że chce być sam, bywa że sobie nie radzi. Moją i Twoją rolą jeśli kochamy jest wtedy towarzyszyć - nie próbować zrozumieć. Na pewno Maćku nikt nie wymaga od Ciebie zrozumieć, jak to jest nosić dziecko pod sercem i jak to jest je urodzić. Trwaj Maćku, tak jak trwały setki ojców przy matkach swoich dzieci.

Najważniejsze Maćku jest to byś nie widział w niej kogoś kim była, lecz kogoś kim ona się staje. Pamiętaj - uczyniłeś ją Matką swoich dzieci - NA ZAWSZE. Dałeś nasienie - masz co chciałeś 🙂 To wystarczy, by ją zmienić - trochę tego nasienia 🙂 Trwaj Maćku przy niej cierpliwie.

Kiedy w niej jest też być może przepotężny sztorm jedyne czego potrzebuję - to Twojej cichej obecności. Może ten Maciej, który ją rozbawiał, zagadywał, nosił na rękach - musi teraz chwilę poczekać za drzwiami. Być może teraz wystarczysz jej tylko TY. Jeśli tyle jej wystarczy... tyle jej daj. Niech ta obecność w ciszy będzie dla Ciebie wystarczająca - bo jeśli kochasz, to dasz tyle ile kochający potrzebuję - a jeśli poprosi o więcej - dasz więcej.

Później będziesz miał większe pole do popisu... 😉 
Ze wszystkim sobie poradzisz.