Lęk separacyjny u sześciolatki?

[askasam]

Witam!
Od jakiegoś czasu już męczy mnie ten problem ale ostatnio jakby się nasilił albo sądziłam,że z wiekiem to minie.
Moja córka ma sześć lat- ogólnie jest samodzielnym dzieckiem nie domagającym się mojej pomocy.
Są jednak takie sytuacje kiedy mnie zdumiewa.
Od trzech lat chodzi na zajęcia do Domu Kultury.Rodzice dzieci w jej wieku po prostu zostawiają dzieci pod opieką nauczyciela i po zajęciach przychodzą po nie.
Kiedy powiedziałam,że też będę tak robić rozpłakała się i teraz potrafi kilka razy w ciągu zajęć wychodzić "do toalety" żeby sprawdzić czy jestem na korytarzu.
Generalnie jest rozpacz,mimo,że tłumaczę jej,że rodzice jej koleżanek też wychodzą i że po nią przyjdę.
I tylko ja jedna siedzę i czekam.
Podobnie jest z zasypianiem.Koniecznie musi ktoś przy niej być gdy zasypia.Czasem gdy próbuję z tym walczyć kończy się płaczem i po dwóch godzinach dziecko umęczone zasypia.Wolałabym jednak żeby szła spać w mniej stresującej atmosferze i raczej godzę się na siedzenie przy niej.
Potrafi do mnie wydzwaniać gdy jestem w pracy kiedy przyjdę do domu.

Nie wiem jak sobie z tym radzić.Dowiedziałam się,że to może być lęk separacyjne,sądziłam jednak,że u sześciolatków to nie występuję.
Nie mam pojęcia jak sobie z tym radzić.

[J.Kruszyńska-Buryta]

Droga Mamo,

opisane przez Panią zachowania córki mogą sugerować lęk separacyjny, bardzo charakterystyczny i prawidłowy dla wieku przedszkolnego. Lęk przed separacją od bliskiej osoby z reguły wytwarza się między 2 a 5 rokiem i charakteryzuje się niechęcią przed rozstaniem z bliskimi osobami zwłaszcza w sytuacjach nowych i nieznanych.
W takich sytuacjach warto spokojnie reagować, rozmawiać o lękach dziecka, czego się boi, w jaki sposób można temu zaradzić (nie którym dzieciom wystarcza fotografia albo ulubiona maskotka), szukać wspólnych sposobów na poradzenie sobie z rozstaniami.

Jeżeli lęk przed separacją staje się nazbyt nasilony i znacząco wykracza poza dopuszczalny zakres wieku oraz powoduje trudności w funkcjonowaniu społecznym dziecka to przyjmuje obraz zaburzenia lękowego, które wymaga pracy psychoterapeutycznej.

Dlatego w sytuacji, gdy zaobserwuje Pani, ze dziecko zamartwia się o Wasze zdrowie i życie, reaguje lękiem na każde rozstanie, nie wchodzi w interakcje z innymi dziećmi tylko smutne czeka na powrót Pani warto pomyśleć o konsultacji u psychologa, który oceni czy zachowania lękowe prezentowane przez Pani córkę pozostają jeszcze w obszarze zachowań charakterystycznych dla tego wieku czy tez już przynależą do zaburzeń lękowych wymagających wsparcia terapeutycznego.

serdecznie pozdrawiam
Joanna Buryta