na ulicy

[Aniołek Łysego]

witam...
no i nadszedł czas na mnie
jestem mamą prawie trzy latka...
jak w buncie trzylatka wszystko jest na nie itp itd
nerwus z niego krzyczy, płacze, kłóci się, ale i cierpliwy jest potrafi długo układać puzzle, klockami, bawić się autkami...
najtrudniej jest z nim na spacerze...
co robić kiedy taki brzdąc ucieka, kładzie się, nie reaguje na ulicy a tłumaczenie i prośby nie skutkują...
trzymanie za rękę mocno nie jest dobrym rozwiązaniem bo to może zaboleć... ?
często młody op prostu obraca się na pięcie i idzie w przeciwnym kierunku lub siada sobie na schodkach sklepu...
w domu oczywiście jest kara typu "zakaz bajki" lub "czegoś dobrego" lub "kąt"
ale to raczej nie daje efektów
no i podkreślam... mlody buntuje się przy mnie, tatusia słucha... taki respekt... mimo że tatuś nie zachowuje się inaczej ode mnie... stosujemy te same zasady i metody...

[J.Kruszyńska-Buryta]

Droga Mamo,

to trudny i piękny okres zarazem...Trudny- bo to ciągły konflikt interesów syna i Pani, piękny- bo w tym czasie dziecko jest takie twórcze, ciekawe poznawczo, kochane.
Na tym etapie dziecko ma ogromną potrzebę poznawania, eksperymentowania, tworzenia, a przede wszystkim samorealizowania, samookreślania, samodecydowania,
" Ja sam, ja sam..." to hasło przewodnie tego okresu.
Dla rodzica to trudny czas ponieważ najczęściej naruszone są jego potrzeby spokoju, porządku, równowagi, dbania o bezpieczeństwo dziecka.
Co zrobić by zarówno potrzeby dziecka jak i potrzeby Pani mogły być realizowane?
Najlepiej o nich mówić wprost. Poprosić dziecko o konkretne zachowanie i jeśli sytuacja na to pozwala dać mu prawo...do odmowy.
W sytuacjach opisanych przez Panią tj. na ulicy najlepiej przytulić malca do siebie mocnym chwytem i szeptem, spokojnie mówić mu do ucha co Pani widzi, co Pani czuje i o co pani prosi...np.
Syn Jaś nie chce wyjść z placu zabaw. Mama podchodzi do niego, klęka i mówi spokojnym głosem : "Jasiu, widzę, że chcesz zostać tutaj i zjeżdżać na zjeżdżalni. Lubisz bawić się. Mama chce wrócić do domu i ugotować obiad. Może poszukasz nowej zabawy w domu gdy będę gotować?" Jaś odmawia:" Jasiu, przykro mi bo chcę ugotować obiad zanim tata wróci z pracy. Czy możemy teraz pójść do domu by razem ugotować obiad?" gdy Jaś nadal odmawia:" Jasiu, zaczynam być sfrustrowana, bo bardzo chcę iść teraz do domu. Proszę, chodź ze mną."
Najważniejsze to jasne komunikaty dla dziecka o uczuciach i potrzebach jego oraz Pani. Jeśli najpierw powie Pani o jego uczuciach i potrzebach poczuje się zrozumiane i łatwiej mu będzie posłuchać tego co Pani chce od niego.
Dziecko z reguły chce pomagać swoim rodzicom, gdy czuje że to jest prośba o pomoc czy wsparcie a nie żądanie.

Życzę wytrwałości w tych trudnych chwilach
pozdrawiam
Joanna B.

[Aniołek Łysego]

dziękuję za podpowiedzi...
zastosuję i zobaczymy co będzie dalej...
mam nadzieję że tylko lepiej
pozdrawiam serdecznie