Muszę się wygadać...

[darios3k]

Witam Was wszystkie, które to czytacie.

Mam 36 lat i dwuletnią córeczkę. Przed ślubem mąż mówił o trójce dzieci, ale ja aż taka "szalona" nie jestem. W 2016 roku zakończyłam leczenie onkologiczne i po 10 latach małżeństwa zaszłam w ciążę. Bardzo chcianą i niemal wymodloną (zwłaszcza, że moja p. onkolog powiedziała, że przez terapię mogę nigdy nie móc zajść w ciążę.) I tak minęły dwa lata. Dwa bardzo intensywne lata, bo Mała ma różne dni. Ja nie mam za wiele cierpliwości chociaż staram się nad sobą panować, ale oczywiście jestem tylko człowiekiem i mam swoją wytrzymałość. Tak, czasem krzyczę. Męża to denerwuje i wtedy on krzyczy na mnie, że ją "psuję i będzie bardzo nerwowa". Przy czym sam święty w tej kwestii absolutnie nie jest. Zdarza mu się do niej nawet zakląć. 

Jakiś czas temu "umówiliśmy" się, że po kolejnym rezonansie (miałam guza mózgu) wrócimy do tematu. (P. onkolog wyraziła zgodę na kolejne dziecko). Parę dni temu bardzo się pokłóciliśmy. Wypomniał mi, że "mało się z nią bawiłam jak była malutka i teraz bardzo łaknie uwagi, co wyraża swoją krnąbrnością". Powiedział, że tyle nerwów go kosztuje tacierzyństwo, że już nie będziemy mieli kolejnego dziecka. Z tym, że on ma bardzo pesymistyczne nastawienie do życia, co jest paradoksalne, bo bardzo zabawny z niego facet i w większości kwestii bardzo się dogadujemy.

Ja się załamałam. Bardzo pragnęłam i nadal pragnę drugiego dziecka, chociaż kiedyś w ogóle nie chciałam. Nie pracuję i zajmuję się małą do jego powrotu, kiedy to on przejmuje pałeczkę i bawi się z nią, wygłupiają się, łaskoczą, śmieją, jeździ z nią na plac zabaw itp. Bardzo mi pomaga, za co jestem mu strasznie wdzięczna.

Jest mi ogromnie przykro i nie wiem co mam robić. Nie chciałabym, żeby nasza córka nie miała rodzeństwa, bo ja mam 3 siostry a on dwoje rodzeństwa. 

Jakieś przemyślenia? Będę wdzięczna za każdy komentarz.

 

Pozdrawiam!

Daria.