Nieśmiałość do rówieśników

[anaaa]

Witam. Czy wg Pani nieśmiałość można jakoś "leczyć"? Mam córcię (7,5 lat) która jest bardzo nieśmiała jeśli chodzi o inne dzieci.. gdy przychodzi do szkoły nie przywita się pierwsza, nie zacznie rozmowy, nie zainicjuje żadnej zabawy.. ostatnio nawet.. gdy koleżanka ją w szatni zagadała córka jakby ją zignorowała ..wygląda wchodząc w miejsce gdzie są inne dzieci na bardzo zagubioną i niepewną. Do dorosłych się jej poprawiło i już się tak nie wstydzi..na lekcjach się zgłasza do odpowiedzi, gdy trzeba spyta się o coś wychowawczynię..więc tu nastąpiła poprawa. Zaliczyłyśmy podwójną próbę pójścia do psychologa ale ze względu, że do Pani psycholog była otwarta to ta stwierdziła, że nie ma problemu bo są bardziej nieśmiałe dzieci od niej, a rady polegały na tym co jest na co dzień: chwalenie, mówienie, że się kocha itp.
Czy to my trafiliśmy źle czy faktycznie mogę przesadzać (fakt mogę mieć tendencję do tego bo sama mam problem nawiązywania kontaktów i pamiętam jak czułam się w szkole)

[psycholog Kamila Krocz]

anaaa, po pierwsze nieśmiałość sama w sobie nie jest żadną ułomnością dziecka czy patologią. To jest jak najbardziej normalna cecha osobowości, tak jak ekstrawersja, sumienność czy pracowitość. Po prostu Pani córka tak ma i nie jest to żadną jej wadą. Owszem, można nad nieśmiałością pracować, minimalizować lękliwość dziecka w kontaktach interpersonalnych z innymi ludźmi, ale nie chodzi tutaj o to, by cokolwiek "leczyć", bo to nie jest choroba. Nieśmiałe dziecko potrzebuje przede wszystkim dodawania odwagi i wsparcia, dlatego ważne jest pokazywanie dziecku, że jest kochane bez względu na porażki czy sukcesy. Ważne są proste gesty, jak przytulanie, wspólna rozmowa, pochwały za najdrobniejszy sukces. By ośmielić dziecko do kontaktów z rówieśnikami, warto samemu inicjować takie sytuacje, stwarzać okazje, w których córka może się pobawić np. w domu z koleżanką z klasy czy kuzynami, którzy są w podobnym wieku do niej. Proszę też nie przyklejać etykietki dziecku i nie powtarzać słów "Jakaś Ty nieśmiała". Zachęcam też do przeczytania artykułów w naszym serwisie, np.: Sposoby na nieśmiałość. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[anaaa]

Czyli nic nowego nie przeczytam :).. ale ona ma to na co dzień odkąd się urodziła (nie wiem zresztą jak można nie wspierać swojego dziecka i nie wyrażać i pokazywać,że się je kocha ) a leczyć napisałam w cudzysłowie właśnie dlatego, bo wiem, że Ona taka po prostu jest ale chciałabym jej pomoc bo wiem, jak to utrudnia życie i smuci ją samą na pewno też.. a jeśli jeszcze nie smuci to zacznie.. wiem, przechodziłam przez to.. i dlatego chciałabym jej to ułatwić. Łatki też staramy się nie przyklejać i od dłuższego czasu powtarzam, że wiem, że potrafi być odważna (parę sytuacji było, że faktycznie się doważyła do czegoś) mam nadzieję, że to nie błąd.
Artykuły na pewno poczytam, choć już nie jeden przeczytałam :P

[psycholog Kamila Krocz]

anaaa, jeżeli zachęca Pani córkę do aktywności, do pokonywania jej wewnętrznych lęków i blokad, powtarza jej Pani, że potrafi być odważna, to absolutnie nie jest to żadnym błędem. Właśnie bardzo dobrze, że dodaje jej Pani odwagi i daje jej do zrozumienia, że wierzy Pani w jej możliwości. To na pewno wzmacnia jej samoocenę, a ta z kolei przekłada się na większą wiarę dziecka w siebie. Czasami nieśmiałość ma charakter "rozwojowy". Jest obecna w pierwszych etapach życia dziecka, a potem stopniowo ustępuje wraz z większą socjalizacją dziecka, faktem, że więcej czasu spędza w szkole, wśród rówieśników. Mam nadzieję, że tak właśnie będzie w przypadku Pani córki. Pozdrawiam i życzę powodzenia!