dzieci

[Gość ljadachowska]

Do niedawna walczyłam z depresją poporodową, mam dwójkę dzieci rok różnicy między nimi, i choć od jakiegoś czasu mam na kilka godzin pomoc, (od wtorku zaczynam pracę na szczęście) to te pozostałe godziny są dla mnie koszmarem, nie daję rady, nawet przeszłaby mi przez głowę wstydliwa myśl, żeby dać do adopcji:(:( sama byłam adoptowana, 16 letnia matka mnie opuściła w szpitalu... nie chciałam dzieci, czyli planowałam na kiedyś po 30, ale pierwsze była wpadką a drugie... żeby męża nie stracić bałam się, bo chciała drugie, ja chciałam jedno... a teraz robię im krzywdę przez to, że choć są zadbane, nie czerpię przyjemności ze spędzania czasu z nimi... nie wiem co się dzieje(może leki antykoncepcyjne i fakt, że wczoraj miałam stłuczkę samochodem też działają na nastrój) ale z tym uczuciem niemniej od prawie dwóch lat walczę...wstydzę się, ale taka prawda... sama nie dostawałam miłości w dzieciństwie, jestem po prostu zmęczona, chce mi się wyjść z domu i w parku siedzieć kilka godzin, tylko, żeby mieć spokój.,.. próbowałam terapię, ale lekarz chciał mi leki wcisnąć, or, ja wożę dzieci... jak Pani doktór wyobraża sobie, że po czymś takim jak zotral mogę pracować, funkcjonować i prowadzić w dodatku samochód???? ja potrzebuję z kimś rozmawiać...:(

dziękuję z wyprzedzeniem!

[psycholog Adriana]

Trudno sie dziwic, ze trudno Pani cieszyc sie macierzynstwem po takich doswiadczeniach, po adopcji, opuszczeniu przez matke... To bardzo przykre.
Pani na pewno potrzebuje oddechu, wypoczynku, czasu dla siebie. Moze perspektywa pracy, powrotu do zajec zawodowych pomoze Pani. Ale mysle, ze warto wrocic do spotkan z psychoterapeuta. takie trudne doswiadczenia trzeba obgadac i zamknac za soba, aby moc isc dalej i poczuc sie szczesliwą.