Czasem tak jest, że trzeba przyjąć ból, jaki niesie los, żeby życie mogło układać swój scenariusz. Miałam 23 lata, kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Straciłam ją w 6 tgodniu. Po dwóch latach, ze zdrowej ciąży bez problemów urodziłam Madzię. Dwa lata później znowu poroniłam w 6 tygodniu. A potem, znowu bez komplikacji, przyszła na świat Martunia. Potem trafił się nam jeszcze Krzyś. Dziś moje trzpioty (Madzia 8 lat, Marta 4 lata i Krzyś 2 lata) doprowadzają mnie do szału roznosząc dom, a kochamy ich nad życie. Ale były takie chwile, gdy czułam się pewnie podobnie jak Ty teraz. Jedno, co mogę poradzić, bądź dzielna, czekaj z nadzieją na to, co niesie życie, bo może szykuje dla Ciebie wielką radość po tym bólu, który teraz przeżywasz. Życzę Ci siły i wytrwałości:)
