styczniowa_ania

Człowiek może być głodny jak wilk a jednocześnie może mu być niedobrze na widok otwartej, pełnej lodówki. Człowiek może śmiać się do rozpuku z głupkowatych filmików, śmiać się jak dziecko, godzinę, bez wytchnienia..aż łzy lecą. Może też później przez tydzień na wspomnienie tego wydarzenia śmiać się histerycznie w sklepie, na spacerze w parku czy w przymierzalni w sklepie. Człowiek może ryczeć na widok reklamy ikei z serduszkiem w kuchni, za każdym razem. Beczeć i czuć w sercu ucisk jakiś i miłość do tego brzydkiego chłopca z blond czupryną. Człowiek może wściekać się na drugiego człowieka, zupełnie bez powodu. Może wtedy cisnąć gromami, tupać i zachowywać się irracjonalnie bo ten drugi człowiek nie ma czasu obrać TERAZ ziemniaków. I może zrobić z tego 2 dniowe piekło w ich gniazdku. Może i robi to. Człowiek może kochać swój wielki brzuchol a jednocześnie spoglądając w lustro nienawidzić w sobie tego podobieństwa do niezgrabnego hipopotama. I może oczywiście z tego powodu trochę popłakać. Człowiek może z zachwytem patrzeć na upływające tygodnie i może cieszyć się że czas zasuwa, bo każdy tydzień przybliża go do TEGO spotkania... a chwilę później może czuć się przygnieciony tym płynącym czasem..Może czuć się sparaliżowany strachem, bo to przecież już niedługo, i wszystko się zmieni! I będę kimś więcej iż tylko człowiekiem przeżywającym te wszystkie rozterki w jednej chwili.. Będę kimś ważnym, najważniejszym kimś dla tego małego 3,5 kilogramowego, pomarszczonego, skulonego i zapuchniętego bąbelka. Będę mamą!