Moniarz

U nas historia jest dla mnie bardzo wzruszająca. Będąc w ciąży z Mają, miałam już synka Marcela który wtedy miał 2 latka. Zostałam samotną mamą, i kiedy Majeczka się urodziła, ledwo dawałam sobie ze wszystkim radę. Opiekowałam się nią automatycznie:karmienie, przewijanie, spanie. Jak robot. Czułam, że w jakimś stopniu ją zawiodłam, będąc akurat w epicentrum problemów i nerwów. Kiedy skończyła 2 miesiące, bardzo zachorowała i trafiłyśmy do szpitala, i to wtedy nastąpiła we mnie jakaś ogromna przemiana... Podczas tych dwóch tygodni spędzonych tylko przy niej, razem, pewnego dnia spojrzała na mnie swoimi cudnymi oczami i uśmiechnęła się, a ja usłyszałam w głowie głos "spokojnie mamo, mamy siebie, damy radę!". Poczułam siłę płynącą od niej, którą mi dała, i którą mam do tej pory. Sama nie rozumiem, jak to się stało, ale od tamtego momentu zżyłyśmy się najmocniej, już więcej nie zajmowałam się nią jak "automat", z obowiązku, a celebrujemy każde spojrzenie, ona uczy mnie spokoju i tego, że damy radę podzielić czas i uwagę dla obydwojga szkrabów. Widząc ten konkurs pomyślałam, że może dla innych to nie jest super historia spędzania wspolnego czasu, ale dla mnie najważniejsza, pierwsze uczucie bezgranicznej miłości. Teraz Maja jest już większa, każda chwila razem jest dla nas bardzo ważna, stara się mnie naśladować a ja chcę dać jej jak najwięcej szczęścia. Pozdrawiam wszystkie mamy i ich córeczki, starajcie się celebrować te chwile razem jakby były ostatnimi, nikt tej chwili nam nie zabierze