patrycja23

Już od najmłodszych lat powinniśmy reagować na różnego rodzaju formy dokuczania i agresji między rodzeństwem. Nie możemy tego lekceważyć, ponieważ w późniejszych latach może to prowadzić do o wiele większych konfliktów. Akurat w państwa przypadkach to starsze dzieci atakują młodsze. Niestety bardzo często zdarza się, że to młodsze atakują starsze. Te kłótnie wynikają z różnych powodów. Najczęściej dzieci tak jak dorośli są zwyczajnie zazdrosne o rodziców. Lub po prostu boją się, że nigdy nie dorównają starszemu lub młodszemu rodzeństwu. Najważniejsze w tym wszystkim jest to, żeby rodzice byli cierpliwi, zawsze wysłuchali i starali się zrozumieć uczucia każdego z dzieci w danej chwili i sytuacji. Musimy pozwolić dziecku powiedzieć lub pokazać co czuje. Inaczej będzie tłumiło w sobie złość lub uzewnętrzni ją w inny sposób. Rodzice musza potwierdzić, że rozumieją uczucia jakie żywią do siebie bracia i siostry poprzez nazywanie tych uczuć. Na przykład kiedy dziecko mówi: Jestem zły bo Staś zabrał mi zabawkę. Powinniśmy nazwać to uczucie odpowiadając: Ale jesteś zły, pewnie chciałbyś żeby Staś zapytał czy może ruszać twoje zabawki. Dzięki temu, że wyrażamy zrozumienie dla dziecko czuje się tak samo ważne jak to drugie dziecko. Nigdy bowiem nie możemy stawać podczas kłótni po niczyjej stronie. Musimy powstrzymać dzieci od wyrządzania sobie krzywdy, a kiedy już dojdzie do agresji stanowczo zareagować, przerwać sytuacje i wytłumaczyć, że nie wolno bić innych. Możemy też podpowiedzieć jak wyładować swoją złość. Zachęcić dziecko żeby powiedziało rodzeństwu, żeby np. nie zabierało jego zabawek, ponieważ zwyczajnie sobie tego nie życzy. Nigdy nie unikniemy konfliktów między rodzeństwem. Najważniejsze jednak, żebyśmy potrafili reagować we właściwy sposób. Pamiętajmy, że zawsze kiedy się kłócą musimy podkreślać wyjątkowość każdego ze swoich dzieci. Oprócz faktu, że dzieci same siebie porównują, często też bardzo pilnują, by były „równo” traktowane. Rodzice podążają tym tropem i często znajdują się w trudnych sytuacjach, kiedy ta absolutna równość nie jest możliwa, a dzieci przypierają ich do muru. Nie musi tak być. Dzieci nie muszą być traktowane jednakowo, lecz w taki sposób, by czuły się wyjątkowe i według ich indywidualnych potrzeb. Oczywiście nie oznacza to, że np. nigdy nie należy dawać dzieciom takich samych rzeczy. W wielu sytuacjach jest to naturalne. Nie zawsze jednak może dziać się w ten sposób i pomoże to dziecku oswoić się z pewnym rozczarowaniem, któremu nie raz przyjdzie stawić czoła w życiu. I tak np. zamiast dawać równe ilości , rozdzielaj zgodnie z potrzebami, np. Zjesz pół pomarańczy czy całą?. Okazując dziecku swoją wyjątkową miłość do niego, poczuje się ono wyjątkowe, np. Każde z was jest dla mnie wyjątkowe. Ty jesteś moją jedyną Kasią. Jestem szczęśliwa, że jesteś moją córką..Dziecko chce się czuć najważniejsze dla swojej mamy i taty. Doceniając indywidualność każdego z nich, podkreślając jego wyjątkowość, bardzo mu w tym pomagamy. Ja osobiście polecam lekturę książki „Rodzeństwo bez rywalizacji”, A. Faber, E. Mazlish szczególnie str. 33-46