pankolec

Kiedy byłem brzdącem małym, to z lubością przez czas cały, wszystkie mecze oglądałem, a piłkarzy wprost kochałem. Mym idolem, niech tu skonam, był od zawsze Maradona, i choć wzrostem był maleńki, piłkarzem był dla mnie wielkim. Drybling miał wprost znakomity, szybkość jakiegoś kosmity, znakomity przegląd pola, prawie zawsze strzelał gola. Kiedy był u formy szczytu, na mistrzostwa do Meksyku z Argentyną się wyprawił, rodakom mistrzostwo sprawił. Dziennikarze przy mikrofonach wciąż krzyczeli: Maradoooonaaaa, w piłce się zmieniała era, świat miał swego bohatera. Choć charakter miał kapryśny, bo czasem był nadto pyszny, rodacy go pokochali, i wręcz z Bogiem go równali. A ja przed szklanym ekranem już na zawsze jego fanem i kibicem pozostałem, na podwórku z "dychą" grałem. I choć z niego teraz człowiek już wiekowy, nikt mnie nie przekona, nawet nie ma mowy, że graczem genialnym był i znakomitym, i ze slumsów Buenos wszedł na świata szczyty.