Jestem tatą trzyletniego Piotrka. Jestem też marynarzem.
Przez siedem miesięcy w roku przebywam poza domem, patrząc z mostku kapitańskiego na otwarty, błękitny horyzont. Podczas gdy co dzień fale otulają mój statek, gdy co wieczór obserwuję tonące, rozgrzane do czerwoności słońce, które odbija się na moich okularach i wysuszonej od soli skórze, wśród często monotonnych, powtarzających się czynności, mój synek, tysiące kilometrów dalej, uczy się nowych słówek, uczy się rysować, liczyć i pisać. Ciągle przytulony, w objęciach kochającej Mamy, opowiada jej o swoich marzeniach, o swoich przygodach z przedszkola i z podwórka. Co wieczór wysłuchuje też opowiadanych przez Mamusię bajkowych historii, które zawsze kończą się buziakiem w młodziutkie czółko.
To mój Synek potrzebuje bohatera.
Chciałbym stać się bohaterem mojej małej rodziny, mogąc spędzać z nimi każdą minutę i sekundę każdego dnia w roku.
Mój bohater pozwala mi manipulować Czasem, mogąc go cofać, przewijać i powtarzać bez końca. Mój bohater wysyła buziaki i ojcowskie przytulasy, które błyskawicznie mkną po spokojnej i wrzącej, sztormowej wodzie, omijając wszystkie możliwe bariery, aby dotrzeć prosto do mojego Synka. Mój bohater czuwa i pomaga, chroni i wspólnie przeżywa każdy najdrobniejszy moment życia mojego Synka.
Jak przystało na superbohatera, ma on swojego superprzeciwnika. Mój jest niewidzialny, szybki i bezwzględny, a nazywają go Czasem. To on, z pomocą tysięcy kilometrów sprawia, że wspólnie spędzone wydarzenia i emocje przelatują przez moje palce, tonąc w moich oczach. Na szczęście, posiadam olbrzymią pomoc, jaką jest miłość mojej rodzinki, która odlicza każdy dzień i każdą godzinę do mojego powrotu. Często porzucają swoje obowiązki domowe i zarywają noce, aby móc ze mną porozmawiać, wpatrując się w obraz monitora. Czas zanika też, kiedy Synek podrzuca mi do walizek swoje zabawki i kartki z rysunkami.
W obecnej sytuacji, tylko bohater może pomóc mi panować nad czasem, aby, po zakończeniu kontraktu (za trzy lata!), całkowicie go wykończyć :)
