dwaburekoty

Helenka leżała na prześcieradle w swoim łóżeczku. Nad jej głową kołysała się karuzela z czterema sowami. Ich wielkie oczy z uwagą śledziły każdy jej ruch. Kiedyś za nimi przepadała, obecnie nie darzyła ich większym zainteresowaniem. Nie były już godne jej uwagi. Wokół było ciemno, gdzieś w tle cicho tykał zegarek. „A więc jeszcze jest noc” – pomyślała. Gdyby umiała już mówić, pewnie wypowiedziałaby na głos słowa: „SUPERBOHATERZE przybywaj!”. Na tę umiejętność musiała jeszcze poczekać parę miesięcy. Superbohater jednak potrafił czytać w myślach. Zjawił się przy niej błyskawicznie. Hiperszybko zmienił mokrą pieluszkę, dosłownie w paru szybkich ruchach, tak, że Helenka nawet nie poczuła nocnego chłodu przewijaka. Dziewczynka przeciągnęła się wydając cichy pisk. Superbohater przytulił ją do swojego serca, tylko on umiał tak ją uspokoić nawet w ciemne noce kiedy bardzo bolał brzuszek. Helenka uśmiechnęła się przez sen. Wiedziała, że musi odpocząć przed jutrzejszym dniem, bo przecież będzie spacerować, bawić się na macie edukacyjnej oraz słuchać swoich ulubionych bajek, bo przecież Superbohater zawsze miał dla niej czas. Wszyscy mówili, że jest do niego podobna. „Może i ja zostanę w przyszłości Superbohaterką?” – pomyślała i zamknęła swoje oczy. Śnił jej się Superbohater….