Amadeus125

Dawno temu, za lasami, za siedmioma strumykami. W wielkim pałacu z wieżyczkami. Żyli sobie król z królową. Królestwo wielkie i wspaniałe było Deszcz nigdy nie padał i słonce wiecznie świeciło. A król z królową o zdrowie się nie martwili. I zawsze na balach najwięcej tańczyli. Lecz razu pewnego, wieczora zimowego przed bramą pałacu – starannie strzeżonego Znaleziono jajko, właściciela nieznanego. Nie jajko, lecz jajo to było raczej Ale ani kurze ani nawet kacze. Lecz wkrótce z jaja tego wykluło się coś przedziwnego. Smok to był, serio, taki maleńki z łuskami, skrzydłami i cały czerwieniusieńki. Wszyscy w królestwie cieszyli się jak dzieci I czekali aż smoczek nieco ognia wznieci. Ale on rósł i rósł i co raz większy się stawał Bo od króla nawet jedzenie dostawał. Lecz wiedzcie dzieci, że gdy ogniem smok zieje Opary wypuszcza, jakich wiatr nie rozwieje. I ciemność wielka zapadła do końca. Nie widać nieba, chmur, ani nawet słońca. I wszyscy naraz posmutnieli. Chorowali, pochmurnieli. Bo jak to tak bez słońca w lato kiedy na zewnątrz tak popielato. I smutno było w królestwie całym, rośliny więdły i głowy bolały. Bo wiedzcie, że słońce życie daje i rosnąć pozwala i wigoru dodaje. Wtem król ogłosił po wszystkie doliny „Ten rękę dostanie królewny Aliny, kto słońce przywróci do naszej krainy.” I każdy odważny swych sił próbował siłacz siłował, czarodziej czarował. I żaden krainy nie uratował. Lecz był jeden młodzieniec co wrócił w lecie po latach spędzonych na dalekim uniwersytecie. „Znam rozwiązanie” królowi on rzekł. I wyciągnął z kieszeni Witaminę D. „Mała to pigułka, ale słońca w niej w bród. Niech każdy ją połknie, a stanie się cud. Wkrótce wszyscy siły odzyskali z uśmiechem na ustach radością tryskali. A oprócz siły, pomysłów dostali. I smoka nauczyli jak z nieba zdmuchnąć opary, A za to dostał kosz warzyw bo przeszedł na wegetarianizm A nasz młodzieniec z księżniczką ślub wzięli i żyli długo i wiele dzieci mieli.