Zamiokulkas

Tego dnia słońce świeciło przepięknie. Królewna jadła śniadanie z niecierpliwością. Cały czas już planowała, w co się będzie bawić. Król bardzo dbał o zdrowie dziewczynki, cieszył się więc, że chętnie spędzała czas na dworze. Kiedy tylko miał trochę czasu, zabierał córeczkę nad strumyk. Rozkładali kraciasty kocyk, podziwiali motyle i ważki, słuchali cichego szemrania, grzejąc się w ciepłych promykach słońca. -Wasza wysokość - tak królewna zwracała się do taty - a co dobrego robi dla nas słoneczko? - Hmm- zadumał się król, i zawinął wąsa. -Widzisz te kwiatki, które kwitną tak kolorowo? Widzisz te zboża, z których niedługo będziemy piec chlebek? Oni wszyscy potrzebują ciepła, żeby móc żyć. I ten koń, który jak siłacz ciągnie wóz, i ten ptaszek, który wysiaduje na gniazdku jajko, wszyscy chcą się ogrzać. -A my? - zapytała królewna. -Nam słońce pomaga uzyskać witaminę D. Dzięki niej masz mocne kości, zdrowe zęby i świetny humor. - No tak, ale przecież zimą jest mało słońca - westchnęła smutno królewna. -Nic się nie martw! -powiedział król - wiem, skąd można ją wziąć zimą! - i tajemniczo uśmiechnął się pod wąsem.