RMF

Każdy poranek jest inny.... czasem smutek, czasem śmiech. Dzięki temu dostrzegamy i zapamiętujemy chwile radosne dla dziecka jak i dla Nas. Jednym z takich poranków był 1 listopada (musiał być wyjątkowy, bo zapadł w pamięci). Nasz Smyk tego dnia obudził nas gaworzeniem stojąc przy barierce swojego łóżeczka. Oczywiście wzięliśmy go między siebie całując na dzień dobry i bawiąc się w akuku i smyrając stópki. Jednak nadszedł czas wstania, z jedne strony łóżka mąż z drugiej ja. Smyk po chwili zastanowienia raczkując doszedł do taty. Trzymając się koszulki wstał na proste nogi i z uśmiechem na ustach, że mu się udało odwrócił się w moją stronę i zrobił samodzielnie pierwszych kilka kroczków wpadając mi w ramiona. Oczywiście jak każdego rodzica duma nas rozpierała i cieszyliśmy się razem z naszym Smykiem.