margaretpe

...14 września 2013 roku odeszły wody , chlup i cisza.... później zaczęły się skurcze i trwały i trwały i trwały i cisza... Na monitorze tętno skakało i skakało na szczęście bez ciszy... rano decyzja tniemy , wszystko dzieje się szybko, tak jakby obok mnie ... lampy świeca w oczy , miła pani spokojnym głosem opowiada co robią lekarze...chwila ciszy i skupienia i jest najpiękniejszy pierwszy krzyk , takie kwilenie małego bezbronnego człowieczka pierwszy dotyk jego małej ślicznej buźki i tak właśnie zostałam mama... To był pierwszy z moich najwspanialszych poranków z moim synkiem. Rok 2014... 18 września teraz już spokojna , wiem co mnie czeka, przebieram się w jakże "seksowny" fartuszek , siadam na wózku i jedziemy , znowu taka oświetlona sala, znowu lampą po oczach i znowu miła pani opowiada co robią lekarze , cisza... i słyszę najpiękniejszy pierwszy krzyk, kwilenie małego człowieczka , pierwszy dotyk jego ślicznej buźki i tak oto zostałam mama... mamą mojego drugiego synka. To był drugi najwspanialszy poranek z synkiem. Najwspanialsze dwa poranki których nigdy nie zapomnę, nigdy nie będę żałować i które nigdy już się nie powtórzą. Dla takich poranków warto znosić wszelkie niedogodności. Dla takich poranków warto żyć.