Macierzyństwo mnie zmieniło… Na lepsze!
Po traumie porodu (Miała Pani szczęście, że…), różnych diagnoz (w tym jedną ze słowem, którego boją się wszyscy rodzice „autyzm”), okazało się, że… mogę być wyluzowaną mamą.
Nie zrozumcie mnie źle. Jestem super odpowiedzialna, super zapracowana (terapie, SI, rehabilitacja i ta… jak ją zowią: praca zawodowa) i przede wszystkim super zakochana w swoim synku. Ale nagle odnalazłam radość w drobnostkach (siejemy rzeżuchę, owies), nie przejmuję się domowym bałaganem (wiecie jak cudownie jest mieszać przyprawy sprawdzając – pod czujnym okiem mamy – jak pachną i smakują?), każdym słowem, uśmiechem i kontaktem wzrokowym, który dla innych rodziców jest normą. Wymyślam piosenki (dzisiaj o wiewiórce), recytuje wierszyki i czytam po raz tysięczny książeczkę „Kicia Kocia gotuje”.
Jednocześnie stałam się mamą – wojowniczką. Walczę o każdą umiejętność, której może nauczyć się mój synek, o każde słowo, które wypowie. I choć miewam chwile zwątpienia/złości/żalu/smutku (pewnie jak każdy rodzic), które nazywam „czarną dziurą”, za każdym razem z niej wychodzę. Bo wiem dla kogo.
