Już od kilku dni zamartwiałam się, że Emilka, mimo swojego wieku, nie umie jeszcze sama usiąść. Spędzało mi to niemalże sen z powiek, przewertowałam wiele stron internetowych na ten temat, przeczytałam wiele wypowiedzi na forach. Pomyślałam - ot, może taka jej uroda, dam jej jeszcze czas. Nie spodziewałam się jednak, że moje zmartwienia są bezpodstawne, a marzenie o samodzielnym siadaniu córeczki spełni się tak szybko. Za kilka dni, pewnego mroźnego poranka jeszcze smacznie spałam, gdy nagle na swojej twarzy poczułam maleńkie, delikatne, cieplutkie rączki, które łapią mnie za nos, gładzą po policzkach. Powoli otworzyłam oczy, nie mając świadomości co za chwilę ujrzę. A to co ukazało się moim oczom wprawiło mnie w wielką radość - Emilka siedziała obok mnie, posyłając mi swój najpiękniejszy uśmiech. Jakże wielkie było moje zdziwienie gdy to zobaczyłam - moja mała dziewczynka nareszcie usiadła. Całkiem sama, bez niczyjej pomocy! Byłam z niej bardzo zadowolona i rozpierała mnie duma - tak jak przy każdym jej nowym osiągnięciu. Ten wspaniały poranek zapamiętam na długo! W ciągu sekundy prysły moje troski i obawy, okazało się, że nie było powodów do zmartwień. Teraz czekam na pierwsze kroczki - mam nadzieję, że któregoś następnego, radosnego poranka, będzie nam dane ich doświadczyć. :)
