W pierwszej ciąży - niestety panikowałam. Wszystko było dla mnie nowe i nieznane. Na pewno nieco za bardzo na siebie chuchałam i dmuchałam, ale tak bardzo chciałam, żeby wszystko było dobrze. Ot, takie paniki :) Teraz, w drugiej ciąży, po badaniach kiedy wiem, że wszystko z dzidzią jest dobrze, trochę mniej wariuje. Pozwalam sobie - oczywiście z zgodą lekarza nawet na krótkie wycieczki rowerowe. Dużo spaceruję z młodszą córeczką, staram się być aktywna, bo to naprawdę pomaga. Oczywiście troszkę fakt ciąży wykorzystuję:) Ba...niech mąż też się wykaże! Niech umyje okna, podłogi, niech czasem przygotuje dla nas śniadanie. A ja...korzystam z tych pięknych chwil, z tych wyczekiwanych kopniaków, z rozczuleniem patrzę jak starsza córeczka przytula się do brzuszka i rozmawia do braciszka:)
