orzeszek02

Bajka o chorej miłości Przez pola i łąki biegnie dróżka piaszczysta, długa, kręta i wąska niczym wstęga złocista. Owa dróżka prowadzi do malutkiej wioski, w której dobrzy ludzie żywot wiodą beztroski. Pośród śpiewu ptaków, i szumu strumyka, pośród wspólnej pracy, dzień za dniem im umyka. Przy tej dróżce, w szeregu, dom za domem drewniany, każdy czysty, zdobiony, niczym malowany. W środku tej sielanki, szczęścia i beztroski, pod dębowym lasem, na skraju owej wioski, stoi mała chatynka, która inaczej wygląda, z każdego jej kąta, smutek na świat spogląda. Domek stary, pochylony, smutkiem malowany, dwa małe okienka patrzą z szarej ściany. Mieszka w nim Jan, co niegdyś we wsi był kowalem, z starszym synem Maćkiem i młodszym Michałem. Sam Jan został z synami, gdy mu żona droga, po długiej chorobie odeszła do Boga. Od tej smutnej chwili, przestał być kowalem, posmutniał z dnia na dzień, o dom nie dbał wcale. Tylko synom poświęcał się, co dzień bez końca, by zastąpić chłopakom i matkę i ojca. Dbał o swoich synów na wszelkie sposoby, by nie doświadczyli głodu i choroby. Bo po śmierci żony i długiej chorobie, ponad wszystko cenił w życiu właśnie zdrowie. Siedzieli tak wspólnie, w czterech ścianach chaty, i rozpamiętywali jak z matką, przed laty, przy strumyku, na plaży, na złocistym piasku, bawili się razem w słońca złotym blasku. Jan jak matka wieczorem przy łóżku ich siadał, kołysanki nucił, bajki opowiadał. O Królu, co niegdyś zasiadał na tronie, o siłaczu, co pojął Królewnę za żonę, o jajku co było mądrzejsze od kury i o wielkiej miłości co przenosi góry. Tak mijały tygodnie, miesiące i lata, chłopcy nie widzieli ni ludzi, ni świata. I chociaż Janowi synowie urośli, nie było w nich widać zdrowia i radości. Stracili apetyt, spać nie mogli nocą, a Jan pytał Boga, za co to? I po co? Aż razu pewnego do wioski zawitał, sławny z miasta lekarz, a z nim jego świta. Zapukał do chatki, co pod lasem stała, zbadał najpierw Maćka, a po nim Michała, i rzecze do ojca: - Panie Janie drogi, niech chłopcy opuszczą ciemnej chaty progi. Niech w słońca promieniach zażyją kąpieli, a staną się znowu zdrowi i weseli. Bo jak widać słonecznej witaminy D braki, dały się chłopakom porządnie we znaki. Jan się opamiętał i zrozumiał w porę, że pojęcie o zdrowiu miewał jakże chore. Wypuścił, więc chłopców z smutnej, ciemnej chaty i żyją jak żyli z matką swą przed laty. A gdy tylko mocniej zaświeci im słońce, idą nad strumyczek z ukochanym ojcem, tam gdzie złote, słoneczne promienie, przywracają o matce kochanej wspomnienie. Z tej oto bajeczki, morał taki być może, od chorej miłości uchowaj nas Boże.

dziękujemy za przyznanie nagrody dziewczyny bardzo sie cieszą, gratulacje dla pozostałych zwycięzców

rysunki wykonały Sylwia lat 7 i Angelika lat 6

Powiem wam, że jeśli chcecie mieć lepszą odporność to powinniście chodzić na spacery i na przykład pić syrop z czosnku, syrop z cebuli i tran.

Dinozaur, który bardzo dawno temu wyginoł.

Oto co narysował mój syn, który ma 8 lat i ma na imię Damian.