ewkasz

odkrycie przede mną fascynującego świata mieszkańców łąk... Do dzisiaj wielbię ważki, mimo że Migotka pożarła Nepomucena bez mrugnięcia okiem... Gdy za_skoczy mnie konik polny nucę sobie "Ach Filipie, ach Filipie..." Pajęczyny, chociaż twory to misterne, wymiatam namiętnie... Bacznie jednak obserwuje, czy gdzieś za moimi plecami nie czai się Tekla... Piękne czasy dziecięctwa mego... Teraz jestem już duża... I poszłam w ślady panny Klementyny... Chemii nauczam... Wreszcie rozumiem co bidula musiała przeżywać mając pod swoja opieką skrzydlate szalonki :-)