Witam jestem nowa na tym forum,przyłącze się jeśli pozwolicie:)
Jestem mamą dwóch chłopców ,siedmioletniego Kuby i sześcioletniego Kacpra,młodszy syn jest autystykiem,wiemy to już cztery lata a ja nadal nie umiem się z tym pogodzić sen z powiek spędza mi myśl co będzie z moim dzieckiem w przyszłości?
Od czterech lat moje życie to walka,walka o dziecko ,które nie potrzebuje nic do szczęścia poza komputerem i tv...Nie jest łatwo,musiałam zrezygnować z pracy żeby pogodzić wychowywanie dzieci z prowadzeniem domu ,wizytami u lekarzy,terapiami itd...cały mój świat kręci się wokół synka i nie mam już sił...Mam męża ,który bardzo mnie wspiera i prawde mówiąc bałam się jak zaraguje kiedy potwierdzi się że Kacper jest chory ,ale on stanął na wysokości zadania , jest ze mna w każdej sutyłacji i twierdzi że będzie dobrze "jesteśmy razem i mamy wspólny cel to dużo więcej niż mają inni "-to powtarza mi codziennie jak mantrę :)
Wiem że robię co mogę by pomóc mojemu dziecku ,kocham go bezgranicznie najbrardziej na świecie ,tak chciałabym żeby był zdrowy ,oddałbym za to życie i codziennie modlę się żeby w przyszłości był samodzielny niczego innego nie chce ,ale bolą mnie docinki moich teściów w stylu jak byś była mądrzejsza to oddałbyś go do zakładu specjalnego i zajeła się Kubą on jest taki mądry a ty go zaniedbujesz...
Zdaje sobię sprawę że starszy syn traci przez to że Kapi jest chory ale co mam zrobić ?
Dziwimy się że ludzie na ulicy patrzą dziwnie na nasze dzieci ,to nie dziwne skoro najbliższa rodzina zachowuje się jeszcze gorzej .........
