memory_23

Kiedy słońce pięknie świeci Bawią się na dworze dzieci Ale żadne nie wie zapewne Co spotkało kiedyś królewnę Dawno temu, za górą za rzeką, W każdym bądź razie bardzo daleko Nad małym strumykiem Mieszkała Zosia, córka królewskiej pary- Zwana przez nich słodko ,,Płomykiem" Powiesz może ,,Nie do wiary!" Ale posłuchaj... Zosieńka nasza Unikała ciągle słońca I narzekała wciąż, codziennie, bez końca... Że ona ,,słaba" na skoki i harce... ,,Wolę patrzeć w okno"- mówiła kucharce I tak ten płomyk gasł w oczach króla Pewnie znów pomyślisz, że to jakaś bzdura Ale posłuchaj... Założył się więc ojciec z Zosieńką Królewną drobną, małą i chudzieńką O wygraną w walce ,,na cokolwiek" z siłaczem Królewna pewna przegranej zanosiła się płaczem Bo nikt nie lubi przecież porażki Więc królewna zebrała raptem fatałaszki, poprawiła pantofelki I ruszyła w świat ten wielki Za mur zamku wyszła w końcu, By się znów pokazać słońcu. I ,,Płomyczek" znów zaświecił Tak jest, moje drogie dzieci... Król z królową się radowali Że radosne i zdrowe dziecko odzyskali To są czary- tak się czasem wydaje Bo to dzięki słońcu Witamina D powstaje Daje nam i siłę i mocne kości Sprzyja także naszej wielkiej mądrości Gdyby więc przysłowiowe ,,jajko" ciut mądrzejsze było Każdego dnia by mu słoneczko świeciło... :)