Srebrnanitka

Zły czarownik sprawił, że słonko zniknęło I Królestwo, w obliczu tragedii, stanęło. Lecz król Arnold, stary i mądry wielce, Obiecał za pomoc, swej królewny serce. Zgłosił sie siłacz, co konie podnosił I nim wyruszył, o jajko poprosił. Król się wielce tą prośbą zaskoczył, Lecz siłacz by się z nim nie droczył. Poszedł do wieży złego czarownika, Co się na wzgórzu pojawia i znika. Ciemności się nie bał, ogień rozpalił, Do ratowania, królestwa się palił. I dostrzegł słoneczko, ciasno upchane, W najwyższej komnacie, dobrze schowane. Chciał je uwolnić, lecz czarownik sie zjawił, W magicznym obłoku się przed nim pojawił. Lecz siłacz się nie bał, plan miał gotowy, I przyłożył jajko do kędzierzawej swej głowy. A jajko zdrowe, pełne magicznej mocy, Sprawiło, że łatwo złego wroga zaskoczył. Złapał go mocno, ciężką liną obwiązał, Ciasno mu ręce od czarów zawiązał. I słoneczko uwolnił prędko by znów świeciło, Witaminą D3 z wdzięcznością go obdarzyło. I ruszył przez strumyk, do króla zamku, Ciesząc się myślą o nowym poranku. Król wdzięczny wielce za ten ratunek, Dał mu rękę królewny i złota pakunek.