Vivacia

Była sobie raz królewna, Śliczna, zdrowa, ale gniewna. Ciągle z zamku uciekała, Bo siłacza poznać chciała. Król z królową się martwili I jej pasji wciąż dziwili. No bo po co jej ta siła? Niech się uczy, jak się dyga! Dnia pewnego, nad strumykiem Nagle się spotkała… z dzikiem. Zwierz ją chciał zaatakować, Ale musiał zrejterować! Bo go jajko uderzyło, Skądś ciśnięte z wielką siłą. Więc rozgląda się królewna, Gdzie wybawca? Nie jest pewna. Widzi tylko tam chłopaka, Nie wyglądał na chojraka… - Tyś to rzucił? – pyta cicho. - Tak, ja – mówi – jestem Zdzicho. - Dzięki ci o dzielny panie, Żeś poświęcił swe śniadanie. Lecz mi powiedz, tylko szczerze Skąd się tyle siły bierze? Chłopak znów po jajo sięga: - W witaminie D potęga! Zjedz królewno to jajeczko, Wyjdź też trochę na słoneczko, A i ty będziesz silniejsza! No i trochę spokojniejsza… Jak poradził, tak zrobiła I spokojnie w zamku żyła. Źródło siły już poznała, Więc uciekać zeń nie chciała. Król z królową się cieszyli, Cały dwór też pouczyli, Żeby dużo jajek jedli I na słonku czasem siedli!