Ala15

Jak już wcześniej napisano na pewnym etapie rozwoju egoizm dziecięcy jest jednym z powszechnych problemów rozwojowych. Warto nad nim pracować by ten stan się nie pogłębiał. Jedną z przyczyn może być również zazdrość o starszego syna. Warto się zastanowić czy traktuje Pani dzieci tak samo, czy przypadkiem nie jest tak, że temu starszemu coś wolno bo jest starszy więc to młodsze dziecko się buntuje. Dobrym rozwiązaniem jest „przemycanie” nauki dzielenia się różnymi przedmiotami, ale i nie tylko nimi, bo i również obowiązkami, ale wracając „przemycania” najlepiej to się sprawdza podczas zabawy, proponuję by Pani włączała się do zabawy i wymieniała się zabawkami komentowała, że dobrze jest się wymieniać bawić razem itd. Dziecko czerpie z nas wzorce.

Warto porozmawiać z dzieckiem co się u niego dzieje, może jest zmęczony szkoła, pierwsza klasa trochę to go przeraża. Warto też sprawdzić czy aby na pewno to niesłuchanie co mama mówi do dziecka jest spowodowane buntem, a może to sprawy biologiczne? Lekki niedosłuch? Warto to sprawdzić u specjalisty dziecko może mieć problem ze złożonymi poleceniami, nie słyszy ich, jego ośrodek słuchowy i mózg nie przetwarzają tego i dziecko się denerwuje i stąd ten bunt np. z jedzeniem. Polecam również zajrzeć do książki „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły" autorstwa Faber Adele i Mazlish Elaine. Liczne przykłady i wskazówki wzięte z codziennych doświadczeń zawarte w tej publikacji ułatwiają nie tylko rozwiązywanie najczęstszych problemów wychowawczych (np. stawianie granic, formułowanie oczekiwań), ale obrazują również metody budowania silnych więzi emocjonalnych między dorosłymi a dziećmi.

Zgadzam się z Magie, że często pomaga taka szczera rozmowa, ale nie przesłuchanie i wypytywanie stawianie szlabanów, bo na to chyba trochę za późno. Tak taki „babski wieczór” to dobra idea, ale jeśli dziewczyna kategorycznie odmówi to już tak łatwo nie będzie. Zapewne ta dziewczyna ma już 18 lat, zaczęła swoje „dorosłe” życie, jednak chciałabym zaapelować do Was Drodzy Rodzice! Takie zachowanie nie bierze się od tak, złego towarzystwa, czy buntu w tym wieku. Problem rodzi się dużo wcześniej kiedy pozwalamy swoim pociechom na wszystko, a niech robi co chce, jak zrobi coś źle to wtedy będzie kara i załatwione. Warto rozmawiać z dzieckiem, budować zaufanie by wiedziało, że może na nas polegać, równocześnie stawiać zasady i granice. Jedną z przyczyn może być sytuacja rodzinna, rozwód rodziców, śmierć członka rodziny, wiadomość o tym, że jest się dzieckiem adoptowanym. To wszystko ma swój początek w pewnym momencie, nie przeoczmy go by było za późno. Dociekliwym Rodzicom polecam książkę : ”Psychologia rodziny” Redakcja: Iwona Janicka, Hanna Liberska, która porusza ważną kwestię dotyczące rodziny: „Rozwijamy się i jesteśmy kształtowani w rodzinie. Doświadczenia z niej wyniesione – dobre lub złe – wywierają niezatarty wpływ na nasze życie. By zrozumieć drugiego człowieka, odwołujemy się do jego historii rodzinnej. Żadnej sferze naszej egzystencji nie przypisujemy tak wielkiego znaczenia, jak życiu rodzinnemu. A jednak odpowiedź na pozornie proste pytanie: czym właściwie jest rodzina?, nie jest łatwa, zwłaszcza współcześnie.”