Nieuzasadniony lęk przed wyjściem z domu/samochodem u 2,5 latki

[Gość Agata mama Malucha]

Witam,

Od około 2 miesięcy mam z córeczką (2,5 roku) kłopot, którego nie rozumiem i na który nie potrafię znaleźć rozwiązania.
Otóż mniej więcej od grudnia moja córka nagle zaczęła odmawiać wychodzenia z domu (najpierw sporadycznie, później regularnie) oraz ( a właściwie a zwłaszcza) jazdy samochodem. O ile uda się ją czasem wyciągnąć na spacer do ogrodu lub na plac zabaw wózkiem (zależy to od jej nastroju), o tyle o jeździe samochodem nie ma mowy.
Według mojej wiedzy nie zdarzyło się nic czym można by tłumaczyć taką niechęć do podróżowania. Córeczka nie cierpi na chorobę lokomocyjną i nie doświadczyła żadnej przykrej sytuacji związanej z samochodem i uważam na to co ogląda w telewizji. Dodam, że kilka razy, cudem (różnymi sposobami, które zawsze działały tylko za pierwszym razem) udało się ją do samochodu zaprosić mimo widocznego oporu. Odkąd wsiadła podróż przebiegała miło, fajnie spędzałyśmy razem czas. Ale następnego dnia na propozycję wyjazdu i tak zawsze reagowała płaczem. Obecnie lepiej nawet nie wspominać słowem o pojechaniu gdziekolwiek ponieważ jest to gwarancją popłakiwania i napadów rozpaczy przez następne kilka godzin. Córeczka zapytana czy pojedziemy do kulkolandu będzie sobie to pytanie przypominać przez resztę dnia i co chwilę błagać "nie do kulkolandu.." albo "nie na basen", "nie do cioci". Wszystkie do tej pory ukochane atrakcje teraz wydają się wywoływać przerażenie poprzez związek z podróżą.
Cała ta sytuacja jest nieznośna oczywiście przede wszystkim przez dyskomfort i strach jaki odczuwa Mała, ale jednocześnie paraliżuje nasze życie. Nie mamy jak się wybrać na zakupy, znajomych czy do lekarza, nie mówiąc już o tym że wyglądana na to, że będę musiała zrezygnować z zapisania Malucha do przedszkola (bo jak ja ją tam zawiozę??). Dodam, że wychowuję Malucha sama (tata odwiedza ją w co 2gi weekend) z pomocą dziadków.
Bardzo proszę o radę co może być przyczyną takiego zachowania i jak można sobie z nim poradzić?

Mama Malucha

[psycholog Kamila Krocz]

Witam serdecznie!

Zdaję sobie sprawę, jak uciążliwa i kłopotliwa jest sytuacja, kiedy Pani córeczka protestuje na wieść o tym, że będziecie dokądś jechały samochodem. Napisała Pani, że córka nie doświadczyła żadnej nieprzyjemnej sytuacji związanej z autem, ale być może coś umknęło Pani uwadze. Może córka zobaczyła przez szybę samochodu podczas podróży jakiś wypadek, może wystraszyło ją gwałtowne hamowanie, zbyt szybka jazda albo dźwięk jadącego na sygnale pogotowia ratunkowego? Dziecko może przestraszyć się każdego nagłego bodźca, co może przełożyć się potem na niechęć do wsiadania do samochodu. Jak sobie poradzić z tym problemem? Na pewno nie może Pani lekceważyć tej sytuacji ani zmuszać córeczki do jazdy samochodem, bo to tylko umocni w niej przekonanie, że podróżowanie autem jest zagrażające. Pani córeczka najpewniej się czegoś boi, czegoś, co kojarzy się jej z samochodem i dlatego odmawia wszelkich wojaży. By córka przekonała się do tego, że jazda samochodem jest bezpieczna, najlepiej pracować metodą małych kroczków. Na początku może kupić Pani córce książeczkę, w której głównym bohaterem będzie przyjazne autko. Może też Pani spróbować kupić zabawkę samochodzik i wesoło wyjaśniać dziecku, gdzie jest silnik, gdzie klakson, gdzie pasy bezpieczeństwa, światła itd. Najlepiej dostosować język do możliwości poznawczych dziecka i mówić o samochodzie i podróżowaniu nim w sposób entuzjastyczny, wesoły tak jakby to była super, fajna zabawa. Chodzi o to, by córka zaczęła kojarzyć samochód z miłymi rzeczami. Z czasem może Pani zaproponować córce krótką przejażdżkę, na króciutki dystans. Niech cel podróży również będzie miły dla dziecka – pojedźcie na lody, do parku, do zoo. Aby umilić podróż autem, warto pozwolić córce zabierać do samochodu ulubione zabawki czy książeczki i puścić w tle jej ulubioną muzykę.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!