Depresja po stracie pierwszego dziecka

[Amelia77]

Witam serdecznie rok temu urodziłam martwą córeczkę, nie wykryto żadnych anomalii. zarówno ja jak i mąż jesteśmy zdrowi. Zaraz po porodzie zaproponowano mi pomoc psychologiczną jednak odmówiłam. Dziś mija już prawie rok a ja od kilku miesięcy czuję się coraz gorzej psychicznie, wydawało mi się że jeżeli od początku starałam się być silna to z czasem dam radę. Jednak jest coraz gorzej, brak poczucia sensu życia ogarnia mój umysł, lęk że znów stracę kogoś kogo kocham staje się nie do opanowania, wszędzie upatruję tragedię i stratę kogoś w najbliższych. Bardzo chciałabym zajść w ciąże i móc cieszyć się macierzyństwem, poznać jak to jest. Ale z drugiej strony paraliżuje mnie ,ta myśl, że wszystko się powtórzy, boję się zaufać życiu. Najgorsze jest to, że na samą myśl o podobnej sytuacji sama sobie wmawiam że tego nie przeżyje, i targnę na swoje życie. Te myśli mnie zamęczają, martwię się sama o siebie, dlatego zwracam się do psychologa, co robić, czy jestem chora i jak sobie pomóc. Dziękuję serdecznie.

[psycholog Kamila Krocz]

Witaj Amelia77!
Wydaje mi się, że od początku tragedii, jaka Cię spotkała, starałaś się „być silna” i nie dopuszczałaś do siebie wszystkich emocji. Nie pozwalałaś sobie na ich przeżycie. Niestety albo stety, emocje mają to do siebie, że nie da się ich oszukać, zagłuszyć, wyprzeć, bo z czasem wracają i to zazwyczaj w większym natężeniu. Urodziłaś martwą córeczkę, przeżyłaś ogromną stratę, swoistą traumę, którą zamiotłaś pod dywan, nie skorzystałaś ze wsparcia psychologa. Teraz to wraca w postaci obaw, wątpliwości, lęków o to, co może się zdarzyć, w postaci pesymizmu, czarnowidztwa, smutku, przygnębienia, braku radości. Drogą wirtualną nie da się postawić diagnozy, czy dolega Ci coś w sensie klinicznym, np. depresja albo nerwica. Jestem jednak pewna, że nie przeżywszy straty, żałoby po stracie córeczki, pojawił się teraz kryzys emocjonalny, z którym nie potrafisz sobie poradzić. Myślę, że najlepiej by było, gdybyś skorzystała z pomocy dobrego psychologa/psychoterapeuty, który pomógłby Ci zrozumieć Twoje emocje, pomógł uporządkować Twoje uczucia, pomógł nazwać po kolei, czego się boisz i w końcu dał Ci wiarę w lepsze jutro i odwagę do tego, byś mogła na nowo marzyć o dziecku, o szczęśliwym życiu, by lęki przestały Cię paraliżować. Z całego serca zachęcam Cię do konsultacji psychologicznej! Pamiętaj, że masz prawo nie być silna. Masz prawo do wsparcia i szukania pomocy. Pozwól sobie pomóc! Pozdrawiam i życzę powodzenia!