Wpływ stresu i nerwów na późniejszy rozwój dziecka

[Gość bojąca się mama]

cześć kobiety.
piszę bo poszukuję pokrzepienia, bardzo się martwię, nigdzie nie mogę znaleźć odpowiedzi.
w skrócie : moja ciąża do pewnego momentu przebiegała spokojnie, jednak na przełomie 5-6 miesiąca przeżyłam traumę, rozstałam się z ojcem dziecka, awantura była okropna, dostałam ataku histerii, problem z oddychaniem, okropny płacz. później wiele dni płaczu w samotności, było bardzo przykro.
Potem pojawiła się próba odratowania tego, jednak po miesiącu (23tc) jeszcze gorsza powtórka, trafiłam do szpitala, skurcze, panika, leki i obserwacja 2 dni. wyszłam i czułam się coraz gorzej, niesamowite rozbicie, łzy, agresja do niego, najgorsze co się rozwinęło ----> problemy ze snem, bezsenność, płytki sen, gonitwa myśli, potem stany lękowe, odrealnienie....
tak, zgłosiłąm się do psychologa, to depresja. wiem i znam ten smak, 4 lata temu też w coś takiego wpadłam.
jakoś wegetuję, bardzo źle się czuję, jestem już prawie miesiąc sama, kompletnie bo prawie nie mam rodziny, jakaś tam tylko dalsza, rodzice nie żyją, znajomi zostali w innym mieście, w tym mieszkam od 2 lat i miałam tylko jego..... teraz pustka, samotność i lęk.
wytrzymam, czekam na córeczkę, chcę być silna dla niej, ale fakt jest taki : jestem w depresji leczonej psychoterapią, nie biorę nic, nie chcę, nie mogę spać przez co nie mam siły (ponoć maleństwo śpi niezależnie od mamy i mam taką nadzieję), smutno mi, kocham ją, mówię do niej, jem zdrowo, skurczowych incydentów póki co nie mam.
pytanie brzmi : czy któraś z Was miała w życiu ciężko, mocne przeżycia, traumy? rozstania? żałoby? i jak to wpłynęło na dziecko?? Czy rozwija się prawidłowo??
Czy odczuło to na tyle że ma np problem z nauką czy lękami?? proszę, błagam dajcie znać. ten strach akurat paraliżuje mnie najbardziej..... :(

depresja to zaburzenia biochemiczne w głowie, to mój umysł nie wytrzymał napięcia i presji, to ja jestem zdenerwowana, to jakoś przełknę. boję się tylko czy u niej w główce wszystko ok, czy dobrze się rozwija, i śpi kiedy chce. dodam, że nie mam nadciśnienia, nie czuję już takich mega nerwów, miesiąc był najgorszy, reszta ciąży nie była zła czy nadmiernie stresująca.
obecnie jestem w 28 tc, na kontrolach u lekarza nie widać nieprawidłowości, ale przecież psychiki się nie sprawdzi.
błagam, pomóżcie, napiszcie czy któraś miała problemy a mimo to dzidzia ok?
błagam....

[Dziubala]

Nie miałam takich przeżyć w samej ciąży, więc bardzo ci współczuję, bo i nerwy i myślenie o tym, że może coś stać się dziecku są chyba najgorsze. Musisz starać się myśleć pozytywnie, skupiać na miłych i relaksujących rzeczach, nie denerwować. Wiem, że to trudne, łatwo się pisze a trudniej to zrobić, ale staraj się, próbuj... Jak się denerwujesz to pomyśl, że to udziela się to twojemu dziecku, a przecież tego nie chcesz.
Jeśli przeniosłaś się w nowe miejsce tylko dlatego, by być z partnerem, a już nie jesteście razem, to może warto wrócić tam gdzie masz bliskie ci osoby. Ich wsparcie i pomoc będą ci potrzebne.
Zdrowia, sił i powodzenia ci życzę!